1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΩ - "ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ"
Τελευταίο βιβλίο της Λέσχης Ανάγνωσης ,το Σκληρό Καρύδι της Ελένης Σβορώνου.
Η ανάγνωσή του συνέπεσε με την επίσκεψη της κ. Σβορώνου στο σχολείο μας.
Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Αϊσέ, αυτού του μικρού κοριτσιού από την Καμπούλ, η οποία λέει στα παιδιά την ιστορία της. Η μικρή, με την μητέρα και τον αδελφό της, έχει βρεθεί στην Αθήνα. Η ζωή τους δύσκολη, η αγωνία για τον πατέρα που δεν είναι μαζί με την οικογένεια μεγάλη. Η Αϊσέ πηγαίνει στο σχολείο, τα πράγματα δεν είναι εύκολα, τα υπόλοιπα παιδιά είναι επιφυλακτικά. Η μικρή όμως, σαν «σκληρό καρύδι», πνίγει τα δάκρυά της, δίνει τη μάχη της και την κερδίζει.
Οι μαθητές της Λέσχης στη συζήτηση που ακολούθησε της ανάγνωσης του βιβλίου δήλωσαν συγκλονισμένοι με την ιστορία της μικρής. Αναφέρθηκαν στα στηρίγματά της δηλαδή στην οικογένειά της, στη γιαγιά της, στην φίλη της, στον αδελφό της, στα πέδιλά της, στην κ. Περσεφόνη. Παρατήρησαν και τη δύναμη που της δίνει η προσευχή.
Όλοι συμφώνησαν ότι οι φόβοι της ήταν πολλοί: ο θάναος, ο ρατσισμός, ο άγνωστος του πάρκου, τον οποίο συνδέει με τον εφιάλτή της. Επίσης συμφώνησαν ότι τα παιδιά του σχολείου φέρθηκαν ανώριμα, αλλά θεώρησαν ότι η ηλικία τους δεν τους επέτρεπε να φερθούν ώριμα. Χαρακτήρισαν το σχολείο ,όπως επίσης και την κ. Περσεφόνη, ως γέφυρα ανάμεσα στην Αϊσέ και στα παιδιά.
Ακόμη και αν φαίνεται σκληρό καρύδι, στην πραγματικότητα, αισθάνθηκαν διαβάζοντας το βιβλίο ,ότι είναι ευαίσθητη. Μάλιστα πιστεύουν ότι λέει και ξαναλέει ότι είναι «σκληρό καρύδι» για να το πιστέψει.
Τους έκανε εντύπωση η εικονογράφηση του βιβλίου. Κάποια παιδιά πιστεύουν ότι τα πολλά χρώματα τονίζουν την ανάγκη της συνύπαρξης στο ελληνικό σχολείο πολλών παιδιών διαφορετικής καταγωγής, όπως επίσης και της αποδοχής του διαφορετικού. Θεωρούν ότι το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από πολλά παιδιά για να μπορέσουν να δεχτούν το πραγματικό πρόσωπο των παιδιών της προσφυγικής κρίσης.
Την ημέρα που η κ. Σβορώνου επισκέφθηκε τους μαθητές των Λεσχών του Σχολείου, οι μαθητές της Γ΄συζήτησαν μαζί της τα θέματα που τους απασχόλησαν και αποτύπωσαν δικές τους μνήμες από τα κύματα προσφυγικών ροών στο νησί της Κω. Η κ. Σβορώνου στο τέλος ζήτησε από τα παιδιά να συνεχίσουν την ιστορία της Αϊσέ, ζητώντας τους να την φανταστούν 20 χρόνια μετά?..
Μία μαθήτρια την φαντάστηκε κάπως έτσι?
«Τα μεγάλα όνειρα»
Χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή. Τόσα χρόνια ζούσα για να δω το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα. Εντάξει, όχι το μεγαλύτερο όνειρο μου. Αυτό το έχω πραγματοποιήσει εδώ και 6-7 χρόνια περίπου. Κατάφερα να γίνω γυμνάστρια, ακριβώς σαν την κυρία Περσεφόνη και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Τέλος πάντων, τι έλεγα ; Α, ναι ! Για το δεύτερο μεγαλύτερο μου όνειρο. Να δωρίσω σε κάποιο παιδάκι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Και επιτέλους, αυτή η στιγμή ήρθε ! Σήμερα, στο σχολείο ήρθε ένα καινούριο παιδάκι στη Β? τάξη. Τον λένε Νασλί. Έχει μεγάλα καστανά μάτια, κατάγεται από τη Συρία και το μελαμψό πρόσωπο του φωτίζεται από το λευκό του χαμόγελο. Φορούσε παντοφλάκια, Καλοκαιρινές σαγιονάρες, παρόλο που ήταν μια πολύ κρύα Χειμωνιάτικη ημέρα. Ήταν σαν να έβλεπα εμένα πριν από 20 χρόνια? Απόγνωση στο πρόσωπο του και δάκρυα στα μάτια του μετά από τα γέλια των παιδιών? Τον κοίταξα και του χαμογέλασα . Αμέσως, το πρόσωπο του φωτίστηκε. «Μην ανησυχείς», του είπα. «Συνάντησε με στο γραφείο αύριο το πρωί».
Από τη συνάντηση με τη συγγραφέα
